Me leen:

Tanto te quise besar que me duelen los labios..

No puedo temer al destino.

Brujas y demonios, gritos escondidos en susurros. Se me parte el cielo, solo queda el suelo sobre el que me desmorono sin que nadie se dé cuenta. Si esto es el infierno prefiero quedarme aquí, cualquier cosa antes de aceptar que debo partir, antes de seguir. No sé si soy yo que está al revés o soy yo que llevo la cabeza en los pies, donde piso mis ánimos y voy rompiendo almas. Todo esto marca el compás.. tremendo terremoto sin final, me vuelve a juzgar mientras pensamientos se destruyen. Me siento en descontrol, como si este no fuera mi lugar, y sé que no lo es, que eso no existe, eso es un paraíso que construimos para excusar la incomodidad. Para, para, para. No me dejes seguir por ese camino, no sigas, no hagas nada, déjame partir. Oh amor.. como se esfuma de rápido la sensación de hacer las cosas bien, más me giraría, y seguiría a lo mío.. Ando tan perdida. No temas, no existe el dolor, sabes que siempre seré una opción más, no la mejor. Pasa todo esto, los sentimientos caducan, y quién diga lo contrario miente. Como explicarlo.. yo lo sé, porqué.. porqué yo soy como la muerte, vivo eternamente, todos me recuerdan, mato ilusiones, rompo momentos, la cago, reintegro. Soy la ciencia de la confusión, la receta para crear la decadencia, el ritmo en tus palabras cuando no se siente, el único de los pensamientos cuando se brinda por un final, sea o no feliz. No hay nada que lo arregle, ni un vestid bonito, ni un pintalabios rojo, ni una cinta en el pelo, ni unos taconazos de espanto.. nada. Ni el chocolate, ni los globos de colores, ni las chuches, ni el arroz con leche.. de mismo sirve el viento cuando estás dentro de casa encerrada. No puedo ser libre, porqué mil cadenas me dejan sin fuerzas para partir. Sigo los pasos que me llevan hasta el camino del abismo, caeré, y cuando me levante estaré demasiado arriba para contener mi inevitable vértigo. No insistas, esta vez si te veo prefiero encontrarte, no buscarte en cada rincón. Sentir la necesidad clavarse como láminas oxidadas en todas las paredes de mi pecho, encontrarte como quién ve una estrella fugaz y pedir un deseo, si no es así, no vuelvas. Las cosas son así, o quizás no son sin ti, quizás no exista nada si tu no estás junto a mi, más si al final nada parece ser lo que es, será mejor que creas solo en lo que ves.. yo funciono así.
Aniquilar, destruir, convertir, especular, voy a ser un criminal, desequilibraré las balanzas; me quedaré con, donde, cuando, y por lo que me apetezca. Me da absolutamente igual si se funde el sol. Voy a negar la obviedad.. diré que no te deseo

21.

Que te toquen todas las manos del mundo antes que las suyas, que si tu eres lo sagrado no es por juego. Saco garras si cal, pero perderemos ambas, ella por tocar lo que no debe, y yo te perderé a ti si eso pasa. Créeme, antes muerta que sintiendo lo que siento cada vez que sé que una sola palabra entre vosotras surge. 


Pd: por si era tu objetivo, lo logras de puta madre.

20.

Soy un ladrón de mentes. Detecto que ojos son los que aman y que ojos son los que mienten.
Deja de fijarte en mis errores y empieza a abrir los ojos a todo lo que hice por ti.

19


He sido todo lo que he querido ser. He bailado a tu ritmo y no. He cantado con los ojos cerrados. He corrido para alejarme, para acercarme, para perderme. Siempre con cuidado de que no sea en ti que lo haga. He viajado para volver a verte. He tenido temor. He sido fiel. He cruzado lineas de decencia. Contigo. Sin ti. He escrito mil palabras sobre cosas que no sabes y capaz nunca leas. Cosas que ignoras, cosas que repites. Cosas que ignoro, cosas que repito. Cosas que no tienen que ver contigo, ni conmigo, pero si. Nadie se da cuenta. Yo me doy cuenta y lo ignoro. Repito. He sido todo lo que he querido ser. He sido feliz siendo triste. He sido triste siendo feliz. Contigo. Sin ti. Y sigo escribiendo. Sigo bailando. Cantando. Ya no con los ojos cerrados. Ya no contigo, ahora sin ti. He sido todo lo que he querido ser, menos una sola cosa. 
Jamás he sido tu motivo de despertar por las mañanas, pero ahora da igual.

cabúm.!


Cuando una historia termina, el dolor es proporcional a la belleza del amor vivido. Y entonces llegan puntuales y a traición los recuerdos.
Fuiste lo más bello.

#Miniñabonita.

18.


Puede que el mayor error del ser humano es creer poder volar por construirse unas alas.. necesitar ayuda para soñar. No ser capaz de cerrar los ojos para pensar que vivir se mide en momentos en los que, tras respirar hondo, echas a correr, sin importar donde ni porqué, ni siquiera sin importar quien sea que te esté esperando, pues puede que alguna vez nos demos cuenta, de que nuestro mayor error es el hacer por los demás lo que no harían ellos por nosotros, lo que ni siquiera nosotros mismos haríamos si no fuera porque otros lo desean. El mayor error del ser humano, es no creerse animal por tener cerebro, y usar el cerebro de tal manera que, anulando al corazón, sean más animales que muchos sinsentido que vagan perdidos, no darle paso a aquello que todos esperan, no saber amar.

17.

De verdad soy muy sensible, solo necesito un motivo, por muy pequeño que sea para dejar de mentir un ratito, para empezar a llorar, sin pausa pero sin prisa, tarde o temprano todo se acaba, si dejas que todos sepan de su existencia, algo que solo conoces tu es como si jamás hubiese existido. Por lo tanto yo no soy frágil, aunque por cada una de las personas que lea esto lo seré un poquito más, y por cada pregunta me romperé.

16.

Pero sobretodo.. 
Odio la distancia.

IVET.


Felicidades cariño, sabes que te quiero♥

15.

Odio temblar. Odio ser tan bajita. Odio ser tan bipolar. Odio tener esas venadas. Odio tener sueño por las mañanas y no por las noches. Odio ir a clase, y odio dejar de hacerlo. Odio los cambios. Odio la rutina. Odio tener la necesidad imperativa de escribir a todas horas. Odio vivir. Odio que pase el tiempo. Odio cuando las horas pasan lento. Odio que mi cama esté tan calentita que no pueda salir de ella. Odio telecinco. Odio los lunnis pero ese es otro tema. Odio tantas cosas.. que odiarme a mi misma es una rutina, y creerme que te odio va a ser otra, aunque sea mentira.

14



Ni me miró cuándo me dijo adiós, se le notaba que estaba asustada por como temblaba su voz. Cuándo se fue juró nunca más volver..

~

Pocas horas.. alcanzar por fin un sueño tan real.. te quiero, joder. 

13.

En el ápice de lo prohibido, me deslizo entre las sabanas de las maravillas a las que me transportan tus ojos, tu imagen me paraliza. Eres una princesa, una princesa y quiero rescatarte, quiero sacarte de ese castillo de ensueño, más por muy egoísta que sea.. lo quiero para que tú seas feliz, para serlo a tu lado. En verdad quiero crearte mil problemas para luego resolverlos uno a uno escribiendo así una historia real, los cuentos de hadas son aburridos y siempre acaban. Después de causarte todos esos altercados me colaré bajo tu manta y me aferraré a tu pierna aunque lo odies, aprenderé que es lo que más te molesta para hacerlo una y otra vez y sorprenderte algún día cuando lo deje de hacer. Un poco más tarde, cuando estemos tan pegadas que ni la distancia sea capaz de separarnos lo romperé todo, porque los caballeros salvajes son así, pero estaré ya tan locamente enamorada de ti que volveré atrás y escalaré la vaya que habrás interpuesto entre tu futuro y yo, como no podré escalarla haré un abujerito debajo de esa sarta de pinchos que habrás colocado en un arrebato de obsesión patológica contra mi, y pasaré, intentaré con todos los medios volver a conquistarte.. y este quiero que sea nuestro cuento. Las historias perfectas no molan, solo puede haber un elemento perfecto por cuento, y en este caso tocó la princesa, ¿entiendes?   -2

12.

Ayer no cumplimos cuatro meses,ayer no te eché de menos, ayer no pensé en el sabor de tus labios ni me estremecí en la cama al ver tu nombre en todos lados, ayer no observé mis cicatrices, ayer no lloré una vez más por ti, ayer no sonreí llamándote mi niña bonita sin que lo supieras ni me aguanté para no preguntar por todo lo que tu ya no me cuentas.. Ayer fue un simple día más, ¿vale? Ayer fue solo ayer. Y hoy.. hablamos del gato de tu madre, de dolores de cabeza, de lo rico que está el Dalsy y somos amigas, o por lo menos no somos enemigas; hoy me siento perdida pensando que mi lugar ayer tendría que haber estado entre tus brazos y hoy echándote un poco más de menos. Porque yo ya me había hecho a la idea de una vida entera a tu lado.

11.


Prometí no cantarte ni una mas. Prometí no volver a buscarte. Prometí descartarte de mi mente, arrinconarte en un lugar perdido. Y todos y cada uno de los días te hago un funeral en vida..
Olvidando aquello que iba mal y recordando aquello que no hacías.
[···]
Perdonaras que no cumpla mis promesas pero cuesta abandonar la espera. Entenderás que no logre acostumbrarme.. es que es difícil hacerse a la idea. Y todos y cada unos de los días yo te hago un funeral en vida. Olvidando aquello que iba mal y recordando aquello que no hacías.

10.

Hay veces en las que todavía te siento, pero bueno, seguir creyendo que miento es mejor, es más fácil, siempre la solución. Sé que son visiones, ya no formo parte de ti. Fuiste lo más importante, ahora, sigamos cada una con lo nuestro. 




Nadie imagina como me duele escribir estas putas palabras.

9.

Ni calma ni pollas, ni miedo, ni lágrimas; que el llorar sirve de poco, y el gritar para quedarte afónica. El reír para arrugarte, y el soñar para flipar. El comer para engordar y el beber para mear. Las fotos están para borrarlas, y los recuerdos para hacer daño. Las canciones para cantar y el cantar para que llueva. La lluvia para encerrarte y para encerrarte mucha paciencia. La paciencia para el estudio y el estudio para llegar a lo más alto, ¿y de allí? a lo más bajo. Nunca y te digo ya que nunca tendrás lo que quieres. Porque si lo quieres es porque no lo tienes, y si no lo tienes es porqué ya lo has tenido. Porque si lo has tenido te importaba y si te importaba es que ya lo has perdido.

8.




Hay fechas que marcan.

7.

·Quisiera escribirte algo bonito, bonito de verdad, pero se trata de despedirme y se me da muy mal.#


Cuanto me cuesta aceptarlo, pero sí, hoy, todo terminó, a día de hoy, yo, la que en tus miradas renacía por no morir en tu desprecio, ha dado punto y final a esta historia. Es complicado entenderlo, ni yo lo entiendo, y soy quién causa la distancia que nos separa, y que tanto nos une a la vez aunque no te lo creas. Te echaré de menos, ya lo hago


6.

Mi vida eras tú, mis sonrisas te copian el nombre, mi felicidad tiene incluso hasta tu forma de andar, mis lágrimas se asoman por la comisura de tus labios cuando dejas de pensar en si finjo cuando digo que soy feliz. Y ya te has dio otra vez, y ya he vuelto a caer en tu hechizo, no entiendo nada, una y otra vez. En momentos como estos me apetecería estar como el tiempo, un diluvio de emociones, soltarlo todo, sin prisa pero sin pausa.. Que no daría por ser la lluvia que resbala por tu mejilla..
Puede que no lo entiendas, puede que no lo quieras entender, o puede que no digas nada al respeto, y quien calla otorga.
Verás, no quiero volver contigo, ya no, esta vez es distinto. Ahora ya no tengo esas ganas incontrolables de besarte, ahora soy capaz de frenarlas y pasar de mejilla en mejilla sin probar el sabor de tus labios. Ahora ya no quiero ir agarrada siempre a tu cintura, no necesito ese contacto, con ir andando a tu lado me basta. Ya no quiero que me susurres al oído lo mucho que me quieres, a estas alturas tengo asumido que no me has querido, mantener una conversación contigo sería todo un lujo. 
Ahora es más bien protegerte, acariciar tu mejilla antes de que te duermas y asegurarme de que no tienes pesadillas, saber que vas a estar bien y tener fichado a quién pueda hacerte daño para, si no puedo evitarlo, ser quien te seque las lágrimas que finges no tener ganas de soltar nunca y ser capaz de separar tus falsas sonrisas de esas que son de verdad, de esas que hace tanto que no veo..

melasudaelputonumerodemierda.






Y cada lágrima me hunde un poco más.









5.


Mis fuerzas no dan para más, no quiero volver a provar el amargo de tus mentiras. No lo aguantaría otra vez, no, no, no. He pensado tanto en esto.. he llorado, he gritado, he desesperado, me he rajado, he escrito y he dejado de hacerlo, he soñado despierta, he aguantado mis ganas de dormir para no tener pesadillas.. 
Has vuelto, una y otra vez. Cuando he vuelto a verte te he sentido pequeña, sincera por una vez, tal vez un tanto destruida, nerviosa, avergonzada, desprotegida.. como si por primera vez nos encontraramos tu y yo, a solas. Has pedido perdón, sabiendo de sobras que iba a ser suficiente, que no iba a reparar todo el daño causado, que no iba a ser la tirita que sana todas las heridas que están abiertas.
Aún me duele, todavía sangro al pensar que tu sonrisa jamás volverá a ser mía. Una señal, algún motivo que me devuelba la esperanza.. te perdono, lo haría una y otra vez. Confío en ti, siguiente oportunidad, seamos amigas. 


Te amo tanto.. que no soportaría una vez más.

4.

Para ti ya no existo, I know.

Felicidades niñita ♥


Booooooooooooogh, ya es el cumple de la cosita más bonita del unverso entero*____* Se nos hace mayor la niñita! No quiero, ahora vas a ser todavía más grande que yo>_<! Me siento enana D:
Sé que va a sonar a típico pero debo darte las gracias, has aguantado mis rallazos a diario, has soportado mis tonterias, has logrado que sonría cuando menos me apetecía, has perdido el tiempo conmigo, has sincerado tus palabras para que yo las escuchara, me has hecho un poquito más fuerte y me has estado enseñando poquito a poco, me has abrazado en silencio y has creado esa necesidad en mi, el ansía de saber que estás bien, el mono de tu sonrisa, el sentir el roce de tu piel hasta en sueños.. Y es que aunque no quieras creertelo yo ahora podría ser tratada de marioneta si a ti te viniera en gana, pues al ser ser tú quien ha estado ahí desde que te conocí estoy más pendiente (muchiiiiiiiisimo más) de tu sonrisa que de si los dinosaurios se comen el planeta :3
Verás, en situaciones extrañas tan solo pueden conocerse a personas extrañas, y ahí estas tú entrando en el L5 el día 17 de septiembre, imaginandote que te ibas a aburrir en un bus cualquiera de esta mierda de ciudad, y ahí estoy yo (con dos colgadas más xD) esperando ver que pasa.. Y de repente ¡zas! Alguien me roba la atención, alguien desata una minilocura interna que me trastoca. Un feishbuk y un par de días, nada más hace falta para adorarte como hice desde el primer momento.. de verás, entraste como un tornado y como una tormenta te quedas por aquí dentro, debes tener mucho más que asumido que ni por asomo tengo la intención de dejar de hacerlo. Te tengo en un pedestal, y para no defraudarte ge salido a la calle con sonrisas de papel dibujadas más veces de las que te sorprendería saber. 
Tego muchisimas ganas de verte otra vez, princesa, me gustaría poder estar ahí ni que fuera un ratito tan pequeñito como yo en este día tan especial. (Saps que m'encantaría passar una estoneta cada día amb tu, pero avui encara més:$) 
SONRÍE SIEMPRE CARIÑÍN! ¡Que sepas que está escrito tu nombre por todas la mesas del laboratorio de mi cole!
Debo estar ya aburriendote una miaja molt gran, pero te toca soportarlo por ser una mamita tan linda ♥__♥ ¡JÁ! Si no fueras por ahí a todos los que te miran no pasaría nada de esto.. Pero me traes por el camino de la perdición con esos ojitos azules tan chispeantes y esa sonrisa aniñada desde que te ví por primera vez >_<.. 
Bueno, dejo esto aquí, lo sabes todo ya mil y una veces, nada más que hace falta que me mires la carita cuando te me acercas.. 
Pasalo muy muy bien y pese a ser mayor espero que no te olvides de la cría que entró en tu vida sin permiso. 
Guárdame un beso.. Te quiero! ♥

3.

Una imagen dulce, son dos criaturas, juegan inocentes, se aporrean como si no hubiera mañana, se dan golpe tras golpe con almohadas rellenas de plumas. Yo estoy corriendo por la ciudad, huyendo de ti, de todo lo que me recuerde a tu olor, a tus abrazos. Pero de repente te me encuentro de frente, estoy cansada, mis piernas se niegan a seguir corriendo, me paro en esa plaza donde la risa de los niños es el único sonido que puedo y quiero oír. Ya no me importan tus palabras, pero te tengo ahí delante, parada, tú también estabas corriendo, que casualidad, dos personas en este estúpido mundo que se encuentran una y otra vez cuando tan solo quieren escapar la una de los recuerdos de la otra, ¿no te parece un hecho mucho más que paradójico? Empiezo a temblar, mala señal, mala señal porqué eso significa que en breves moriré de ganas de que me abraces, y efectivamente, ahí está el deseo que me lleva a fundirme entre tus brazos pese a que no tenga ya sentido, ni yo permiso para hacerlo. Estoy abrazada a ti, tú no te mueves, tu tiemblas, pero lo escondes haciendote la dura, eres como una piedra, desde que me has visto no has movido un solo músculo, has clavado la mirada en el suelo y has agachado la cabeza, has pegado los brazos a tu cuerpecito y has puesto una cara de sorprendida que jamás antes habia visto. El dolor me inunda, me siento frágil, sigo abrazada a ti y tú sigues sin moverte. De repente siento algo frío posarse sobre la calidez de tus brazos inmóviles una vez más. Plumas, plumas me envuelven, y en este momento ya no estoy en la tierra, ya no estoy en la plaza donde te he encontrado mientras huía de ti y de tus recuerdos, ya no estoy finjiendo un abrazo mientras tu pones esa media sonrisa tan conocida en tu cara, yo ya no estoy aquí, yo ya estoy en mi dimensión, tu olor ha vuelto a atraparme y no me importa nada más que la risa de esos niños que se aporrean con cojines viejos. 

2.

A veces me levanto, y estoy todo el día pensando en ti, en llamarte, en venir a montar guardia en la puerta hasta que salgas, sorprenderte de repente, abrazarte como si acabara de conocerte, presentarme con otro nombre, hacer un cambio radical y luchar para que te enamoraras de mi, poder decir que soy tu primer amor, que me llamo Julia, o Marta, o cualquier nombre normal que se use por aquí, con mi cabello tintado de algún color que no se parezca para nada al mío, ni al tuyo, y claro, como ya habría crecido no me ibas a reconocer, obviamente habría adelgazado mucho antes de reaparecer, y te diría que he sido atraída a ti porque el destino decidió que debíamos estar unidas. Te pediría pasar el resto de mi vida contigo y como tu te habrías enamorado locamente de esa chica extraña que un día te sorprendió aceptarías sin pensarlo, me mirarías con esos ojos que me encantan y al cabo de unos años me dirías: -¿Sabes? Me recuerdas a alguien que un día conocí, pero ahora no caigo en quien es, da igual.- Entonces viene la 
parte en la que yo te lo confieso todo, te digo que como no podía separarme de ti de ninguna de las maneras humanas decidí cambiar tanto que volviéramos a empezar sin darnos cuenta.. Si, a veces me levanto pensando esto, otras me despierto pensando en que donde un día tu estuviste durmiendo hoy tan solo hay una manta que no tapa el frío ni por asomo tan bien como tú. Sea lo que sea, ni que no me levante, dejo pasar el día, escribo tonterías como estas, ando mirando al suelo y voy aceptando poco a poco que jamás volveré a formar parte de tu vida.

1.


Sufrías, y eras tormenta.
Morías, y eras cristal.
Llovía, y eras de fuego.

Un alma azul, de esas que esconden estrellas.







http://noestiempodevolar.blogspot.com/   -Me encanta este blog.. *_*

Setenta y dos.

Y me rompo por dentro, y me siento tan imbécil.

Setenta y uno.


Te voy a seguir sonriendo :3 
Te quiero mi niña.. 




Setenta.

Decidido.
Ahora has vuelto a mi vida, vuelves a tirarme todo lo construido por los suelos para plantar tu sonrisa de nuevo por encima de todo. Dices que me quieres, crees que me quieres. Creo que amarte se me está quedando pequeño, pero me niego a dejarme utilizar de nuevo. Perdiste mi confianza y ganarla otra vez no es coser y cantar, quiero tiempo, quiero hechos. Primeramente quiero volver a alejarme mucho de ti, no hablarte, verte poco, llamale masoquismo, yo lo llamo madurez. Me gustaría darme cuenta de cuanto te necesito antes de decirte que ahora que te tengo no voy a dejar que te vayas, porque puede ser que seas tu quien no me necesite, y no quiero quedarme prendada una y otra vez mirando como se repite la historia de siempre.
Solo te pido eso, una, dos semanas distantes. Para poder empezar de nuevo, poquito a poco y con buena letra, hoy lo he decidido, respétalo. Vamos a conocernos de nuevo, pese a que siempre se ha dicho que segundas partes nunca son buenas, nadie dijo que las terceras no fueran a serlo. Espérame o lárgate, a estas alturas no me sorprendería ninguna de las dos cosas. Así que haz tu vida ahora, yo haré la mía, por favor. Tan solo necesito un poquito de tiempo para ir volviéndote la confianza, se supone que tu la quieres.
Hasta pronto mi niña.

Sesenta y ocho.

Ahora que sé que me lees..
TE AMO.

Sesenta y ocho.

Te espero cada noche en el mundo de los sueños, allí no se donde acaban mis manos y acaba tu cuerpo..*

Sesenta y siete.


Siento por ti lo que nunca por nadie sentí, no me cabe en el cuerpo y lo voy a decir..
Te doy mi corazón.-

Sesenta y seis.

Eres todo lo que tengo. Eres aquello que dejé de tener. Eres lo que siempre he buscado..
Y es ella, podría recordar todos sus detalles con solo cerrar los ojos, y esos ojitos verdes.. esa mirada, en serio, esta niña me puede. Me mira, me sonríe, se gira, se va, vuelve, me quedo esperándola, es todo lo que me importa. Ella es esa huella en mi alma. Ella es aquella burbuja que me envuelve. Ella es el aire que respiro. Ella ha sido la única en desarmar mi caparazón. Ella son mis ganas de vivir. Y por mucho que diga.. ella sigue siendo la única en ocupar mi corazón, mente y tiempo. Es cada instante en el que suspiro, es mi corazón, es el órgano vital, es topos de colores en el negro intenso de sus pupilas, es el prado en el que cada noche sueño perderme con ella, es la caricia que me lleva mucho más arriba de las nubes, es el azul del cielo al que me transporta. Solo con una mirada, solo con el sonido mudo de su pestañear, solo con una de sus medias sonrisas, solo con un leve movimiento, solo con que se gire cuando me voy. Me basta con saber que en su vida tengo un mínimo significado para sentir que por una vez no soy inútil. Me basta para vivir para recordar que alguna vez me dijo que me quería.. fuera o no cierto. 
La amaba.
La amo. 
La echo de menos.
No sé continuar más sin ella.
La necesito.

Sesenta y cinco.

Yo te esperaré por siempre allá donde se acaba el infinito que tú construyes, para que siempre puedas encontrarme. 

Sesenta y cuatro.

¿Eso es todo lo que me echabas de menos? Tanta espera.. tantas semanas, días, horas, minutos, segundos.. momentos.. que he perdido pensando como sería recuperarte para. ¡APUF! Sabía que no reas mía.. pero.. ¿tan poco? Que dolor tan grande.. algo como que clavado en el pecho me dice que te persiga.. Pero me he cansado de hacerle caso al corazón, me la suda él, me la suda lo que haya pasado, me la suda la situación, me la suda el tiempo que haga, me la suda todo. ¿Entendido? Si, entras en ese todo.. ahora por favor, deja de importarme. Parece ser que a mi cerebro se la suda lo que yo le diga, que no quiere ser feliz si no es a tu lado, y que rabia me está dando esto, tanta..  Así que para esto te fuiste.. para regresar.. para volver a irte. Supongo que será divertido, entretenido al menos, seguro. 
Te he visto y.. boh, bueno, en realidad, al principio no te había visto, pero algo me ha dicho - ¡Corre, abrázala! -.. Y sin duda se trataba de ti. Sigues igual de bonita, tus ojos están tal vez un poco más oscurecidos por fuera y más claros por dentro, me han parecido más grandes.. de todas formas siguen preciosos. Tú no has cambiado en nada, pero en nada de nada.. Quizás, puede, tal vez.. es igual, nada. Sigue a la tuya.

Sesenta y tres

Lee atentamente, a mi todo esto ya no me duele, para mi eres lo más importante y no puedo negarlo, pero ya no me importas, no me malinterpretes, si no necesitara creerme lo suficientemente fuerte para superar los obstaculos que tus actos puestos con mala fe y ganas de joder me están poniendo por el medio jamás habría escrito esto. Pero verás, yo no soy una marioneta. Que si, que me paso el día escuchando canciones que hablan de amor, de un amor que yo ya no tengo. Que si, que me escribo en los brazos con bolis, retuladores, y lo que no son retuladores tu nombre. Que si, que en mi pared estás mucho más que descrita entre frase y frase. Que sí, que recuerdo tu numero y tu lugar favorito, los pantalones con los que más veces te he visto, la sudadera con la que más cómoda pareces sentirte. Que si, que sé reprocucir exactamente la curva que haces al escribir y el brillo de tus ojos cuando les da la luz del sol directamente. Que si, que sigues siendo como ese tesoro que escondo en una cajita de oro bajo mil mantos blancos para que nadie lo vea..
Pero que si, que me sigue pasando todo esto y más, y que si, que tu no tienes porque saberlo ya. Si yo a ti ya no te importo.. ¿Porque debes importarme tu a mi? 
¿Entiendes? Supongo que te darás cuenta de todo esto, me he hartado, solo esta vez gracias. Gracias por ser la cosa más bonita del universo, por meterte cada noche en el silencio de mi habitación para susurrar cosas que jamás dijiste y hacer que me esté volviendo loca, por ser cada una de las gotas de sangre que mi cuerpo suelta cuando no tengo otra alternativa que escribir con lo imborrable lo mucho que te amo, por ser las cadenas que me han robado la libertad incluso de pensamiento, por ser aquella voz que me ha encerrado en un bucle de llantos a solas, por ser la que me ha hundido sin saberlo, por tener esa mirada que me ha llevado del infierno al paraíso para luego devolverme a mi ardiente casa en un solo instante, por ser mucho más que un desear, por ser la sirena que ha dejado que me pudra al sol esperando al barco que perdí, por hacer que ya solo sienta algo parecido al sinónimo de la palabra extasis al besar tus labios envenenados.
Gracias por dejar que te echara de menos hasta la saciedad. Gracias por no sufrir lo que yo he sufrido, tu no lo hubieras aguantado por mi, yo no hubiera podido soportarlo, hubiera muerto de amor. 
.Te amo.

Sesenta y dos.

Deseo, la puta palabra que me está volviendo así como que un poco loca.. argh, me arde por dentro. 

Sesenta y uno.

Que paren el mundo, que dejen que baje.

Sesenta.


Después de todo..
 Tú eres lo que más he querido en la vida, lo que más.

Cincuenta y nueve.

~Pedacito de amor delirante... 

Cincuenta y ocho.

Ha sido una pesadilla horrible, todos estos días sin ti, toda esta agonía.. ha sido tan solo eso, una maldita agonía llena de malos momentos, lágrimas y sonrisas que me he acostumbrado a fingir. ¿Que si me ha dolido? Podrían haberme arrancado la piel a tiras que me hubiera echo mucho menos daño. Una persona depende de otra siempre que aquella lo quiera, verás, yo no lo elegí, pero tal y como te fuiste dejé de sentir, me encontré en un otoño helado, desamparada entre momentos horribles que no entienden sobre sentimientos.  
Si vas a marcharte otra vez, por favor, llévame contigo, cariño.

Cincuenta y siete.


Miedo a soñar que te quiero, empiezo ya a echarte de menos..

Cincuenta y seis.

Entonces me dí cuenta, el tiempo es oro, y lo que pierdes no puedes recuperarlo, no siempre. Dicen por ahí que si amas algo debes dejarlo libre, que si vuelve, es tuyo, y que si no nunca lo fue. Eso son tonterías, puede volver para doler, o puede volver sencillamente por otra. Y bien, ¿Amar? Tú no controlas eso, intentas parecer una persona sin sentimientos y no te funciona, pareces más bien una piedra con una sonrisa dibujada. Pero yo sé que no eres así, yo descubrí entre beso y beso que tú también sabes sentir, y que aunque muchas veces lo escondas hay ocasiones en las que tus huellas dejan una estela de ilusión que te delata. ¿Amar? Amar es para tontos, tu como mucho quieres a alguien, y es más bien por antojo. Te entiendo si no quieres amar, ¿Dónde está la necesidad de sufrir pudiendo apostar todo a caballo ganador? Ojalá yo fuera así, pero eres tú la jugadora estrella, la que al pisar deja agujeros como quien salta en el barro y deja su huella.. y la ropa manchada. El día en que yo estalle voy a mancharte yo a ti de la misma forma que tus mentiras han manchado el rojo de mis labios; la verdad es que me supongo que por dentro soy de un color horrible, algo así como la mezcla entre rosa y verde con topitos naranjas. Pero así soy, una bomba de recuerdos agridulces que llevan tu nombre mientras se manifiestan por estar sobre explotados, y es que llevo una época abusando del poder que no tengo sobre mi mente, dejando que mi cerebro ordene las cosas como más conveniente crea; y claro.. luego vuelvo a casa sola y no soy capaz de sostener las lágrimas en el asiento del bus donde me muero de ganas de ser una adicta a algo que no sea tu amor para poder observar como se consume, porque el cigarrillo con sabor a ti me lo robaron. No por ser mujeres son más cariñosas, ni más divertidas, ni te entienden más, ni más sensibles. Hay algunas que descuartizan tu corazón y se lo llevan lejos mientras van soltando los trozos cual comida para los tiburones por todo el océano.
Querer olvidar es forzarte a recordar, recordar aquello que te ha herido es dejar que las cicatrices que tanto te molestan sean vistas por todos y que no paren de preguntarte porque llevas escrito su nombre en tú muñeca un día si y otro también, aunque apenas se vea ya, que no sepas explicarles que hay marcas que por mucho que se sequen, si se secan en caliente no desaparecen; no tener palabras para demostrar que duele más el corazón que el tajo que gotea sangre mientras un hilo de culpabilidad te baja por la garganta haciendo que te sientas mal por querer besar a otra. No te quieres enterar, yo te quiero, yo te amo. Soy yo quien te extraña y tu quien no quiere entender. Me he hartado de andar jugando a marionetas porque tú juegos si es solo tuyo no tiene gracia. Esa horrible sensación de juguete, muñeca de trapo a la que le clavas agujas por puro aburrimiento; sabes mis puntos débiles y no dudas en usarlos, reconoces mis detalles y remarcas mis errores. Sé que no soy suficiente para ti, pero podrías valorar todo el tiempo que te estoy entregando. Se acabó. Como ya he dicho, el tiempo es oro, y ahora me has dejado sin nada. Lo que se va no siempre vuelve, no siempre en la condición anterior. Y yo ya no soy la de antes.

Cincuenta y cinco.

-Soy una persona imperfecta, mucho más imperfecta de lo que crees. Por eso no quiero que me odies, si me odiaras, me partiría en mil pedazos. Sé que no puedo esconderme eternamente en mi caparazón y esperar que todo pase. Y me da la sensación de que eso es todo lo que tu haces.-

Cincuenta y cuatro.

Me clavas pequeños hilos llenos de pinchos en cada palabra, me estoy desangrando en cada segundo que pasa.

Cincuenta y tres.




Solo escucha amor, lo que voy a decir, que si no estás aquí, yo no sé vivir.~

Te amo tanto..

Cincuenta y dos.

Voy a hacerte un regalo, si, lo he decidido. Va a ser algo un poco raro, pero de veas deseo entregártelo. Escúchame bien, bueno, lee con atención lo que te estoy escribiendo.
Te regalo lo más claro y lo más turbio. En ocasiones se manchará con pedacitos de algodón, pero no sufras, tal y como vienen se irán. A veces es tan brillante que cuesta mirarlo, pero otras es tan oscuro que por mucho que mires tan solo logras ver pequeños puntitos que parecen de mentira. Te regalo algo que ni siquiera es mío, pero si deseo que sea tuyo. Algo que en cualquier momento podamos ver tanto tú como yo.
Te regalo el cielo cuando llueve y cuando arde, cuando es azul, cuando es rosado, cuando tiene destellos amarillos, cuando está gris.. Cuando de tan estrellado parece que podamos volar con él, cuando la luna lo encabeza cual reina en su trono. Cuando puedo perderme en su intensidad sin miedo a que nadie me encuentre.
Te regalo el cielo, mi niña bonita, porqué el cielo está en cualquier lugar.

Cincuenta y uno.

Una sonrisa fingida, una cama vacía, un silencio aterrador, una historia con pausas dolorosas, un final sin historia, una despedida que se repite una y otra vez, una lágrima que no se ve llegar, mil preguntas sin respuesta. Tu y yo, yo y tu, nosotras, ellos. Todo. Nada.

Cincuenta.

No imaginas cuan lento pasa el tiempo, cuanto me pesan los segundos en los que prometimos estar unidas, nuestro siempre duró poco, nuestra nada lo llenó todo. Y ahora no estás para escuchar lo que todavía tengo que decirte. Soy la persona más egoísta que existe, no quiero que seas de nadie más.
Me está pinchando el pecho, ahora, y todas las  veces que me acuerdo de ti, en realidad vivo en mute y con tu voz de fondo diciéndome que me amas. Recaigo en tu sonrisa, desisto, esto a mi me está matando. como cuando tu nombre aparece en cada pensamiento, como cuando veo nuestro 20 por todas partes, y es que me brillan los ojos cuando imagino que vas a volver. No puedo seguir sin ti, ya no más.


Cuarenta y nueve.



Ahora que no estás estoy vacío, lleno de recuerdos que se irán..
..ahora que no estás aquí conmigo, ahora que no estás nunca será igual.

Cuarenta y ocho.


[...] ;Puedo vivir sin ti, pero me niego. Me niego a latir sin corazón; a dormir sin sueños; a besar sin tus labios; a abrazar sin necesitarlo; a dejar de ver lo más bonito todos los días, y no es el sol, es tu sonrisa; a caerme en el hueco que has dejado; a perderme en tus recuerdos. Porque yo no quiero el fin de este amor, yo quiero seguir construyendo lo que poco a poco se ha destruido, aunque ya no tenga vuelta atrás, yo sigo intentándolo, incansable.. siempre si de ti se trata.
Poder puedo, pero me niego, porque una vida sin ti, no es vida. [...]

Cuarenta y siete.

Yo tan solo deseo fundirme entre tus brazos una y otra vez. alcanzar la luna como prometimos y habitar todas las estrellas para tener mejores vistas, que este mundo es horrible, pero a tu lado todo es mucho más bonito, que no hay mejor sensación que el volar entre tus besos.. más, todavía más, más arriba de las nubes, y lo echo de menos.

Cuarenta y seis.

¿Como te atreves a preguntarme si quiero olvidarme de ella?
Eso es totalmente inmoral. NO. No quiero. ¿Quien quisiera dejar caer en el olvido tal belleza, tal carácter, tal mujer? Yo no, sin ninguna duda. No quiero pasar página, no estoy preparada todavía, ella dibujó canciones de amor por todo el libro e incorporó el botón de sonrisa en la tapa de sus recuerdos, donde solo ella llega.
Olvidarla no, nunca.

Cuarenta y cinco.

Dime si es más azul el cielo allí..

Cuarenta y cuatro.



[···] Me brillaban los ojos si la veía aparecer, me tiembla el pulso cuando oigo su nombre, me entran ganas de llorar cada vez que recuerdo que un día la tuve y hoy ya no está, que no fui capaz de darle todo lo que necesitó. 
Ella quería irse, y ya se ha ido. Un avión, un despertador, un jueves día ocho, unas pocas maletas, un millón de recuerdos, sus pasos en un aeropuerto que no la merece, mucho frío, un nuevo país, una nueva ciudad, empezar de cero, .. ella.
La amo, pero ya es tarde para eso, ya es tarde para todo. Nadie quería verla partir, pero todos nos tuvimos que aguantar. Era mi cocaína, el único vicio del que no puedo desengancharme, más necesaria que el aire que respiro, ella es la sangre que recorre todas y cada una de mis venas, todas las putas células que me forman llevan su nombre, es impresionante como puede formar tan parte de mi.
Prometo recordarla para siempre, aunque mis recuerdos empalidezcan, sé que jamás voy a olvidar su cara de niña, recuerdo detalle a detalle incluso el día que la conocí. No sé si la voy a volver a ver, sinceramente creo que antes de asumir que no está volverá a vagar por las calles por las que un día anduvimos juntas. Pero es que yo no voy a lograr asumirlo jamás, y algún día tendrá que volver.  
En realidad soy una malisima persona, no puedo prometer esperarla porque sé que sin prometerlo todavía vale más la espera, porque no necesita que se lo diga para saber que en cuanto vuelva no podrá escaparse de mi abrazo.. y esta vez no voy a soltarla. 
No soy capaz de sacarme su mirada clavada fijamente en la mía, a oscuras, le brillaban los ojos, verdes.. fondo negro, espeso, me succionó hasta el ultimo latido. Una oscura espiral que me traga como si fuera un soplo de aire que se lleva una hoja, no sé vivir lejos de su sombra, me ha dejado desamparada en este mundo gris.
No hay condición más deplorable que verme a mi en completo desconsuelo al derrumbarse el pilar que me sostiene.. ese pilar es su sonrisa, y se ha derrumbado, yo.. yo ya no puedo más.[···]

Cuarenta y tres.

No puedo estar eternamente triste, supongo que la fase de verte en todos los sitios a los que voy se me pasará.. Ayer saludé a una chica pensando que habías vuelto, no eras tú, quise morirme. De hecho lo estoy haciendo, eso de morirme digo, tu ausencia duele mucho más después de esos besos traicioneros que yo creé, asco de todo. Estas calles sin ti parecen otras, y no me gusta descubrir tantas cosas nuevas. No tengo ganas de salir, ni de quedarme en casa, sigo a todos con gesto cansado y de vez en cuando hablo sobre todo lo que mi silencio oculta. Puede que este final no es el que quisiéramos, o por lo menos el que yo quise, pero ha llegado, y toca acabar con todo.. o por lo menos que lo parezca, para mi no terminas, para mi, tu viva imagen sigue grabada, no puedo vivir sin ti, no hay manera.

Cuarenta y dos.

Me cogió el brazo, recorrió sin saberlo todas mis cicatrices, fue subiendo y me acarició el cuello, me electrizó la piel con un leve suspiro, me besó, si, lo hizo, me volvió loca en ese beso, sin duda el mejor que nunca me ha dado, sin duda no hay cosa más dulce en este mundo, que su voz susurrándome que me ama. 
No hay dolor más profundo que sus uñas arañando mis entrañas sin piedad, alejándose mientras yo me quedo quieta sin ni siquiera respirar, sin saber que hacer sin su calor para protegerme. -

cuarenta y uno.

¿Porque? Si te relajas te sientes, eso también lo sé yo. No hace falta que me lo recuerdes. Pero si ahora me relajo me haré pedazos. Desde hace tiempo he sido incapaz de vivir de otra manera, y todavía lo soy. Si bajara la guardia, aunque fuera una sola vez, sería incapaz de recomponerme a mí misma. Me haría pedazos y estos volarían con un soplo de viento.

cuarenta.

No es cuestión de hablar sin decir nada, no es cuestión de polvos de una noche, no es cuestión de un buenos días cada dos meses, no es cuestión de tomar una botella y así socorrer las ganas de desaparecer.
Es cuestión de darlo todo en un beso.. de entregar un mundo en cada caricia.
Es cuestión de un 'ni la distancia ni el tiempo van a separarnos'.. 
Es cuestión de intentarlo.

treinta y nueve.

Et trobaba a faltar, ho saps.

treinta y ocho.

En mi móvil todavía eres mi niña bonita. En mi cabeza todavía soy capaz de decirte que te amo. En el puto reproductor de música no para de sonar Soy tuyo. En mi libreta ya tan solo aparece tu nombre. Solo oigo tu voz, una y otra vez. En la distancia solo me queda este dolor tan intenso en el pecho, las ganas de llorar, la marca de mis propias uñas en mi puño..  Estoy enloqueciendo.

treinta y siete.

Me da verdadero miedo que llegue el día en que el avión que tanto me aterra se te lleve lejos, tan tan lejos que no pueda llegar ya más a ti.
No quiero verte, no quiero que me vuelvas a querer, no quiero que me abraces, no quiero que me llames, no quiero hablar contigo cada día, no quiero tomar tu mano y sentirme en el aire, no quiero hacerte fotos sin que te des cuenta, no quiero hacerte enfadar hasta que acabes sonriendo como una tonta, no quiero mancharte la cara de helado otra vez, no quiero dormir a tu lado, no quiero que vuelvas a susurrarme al oído, no quiero esconderme entre los buzones que me vieron volverme loca, no quiero mirarte de nuevo a los ojos. Miento.
El día en que tu te vayas va a ser por el momento el peor día de mi vida.. no te negaré tu importancia en mi vida, y lo sabes. Eres mucho más que un cachito de paraíso, eres todo lo que podía llegar a pedir y mucho más, eres mi música, eres la armonía que necesito para seguir adelante. Eres lo más bonito. Eres también lo que más daño me ha echo.. eres todo lo que tengo, y aunque de ti ya no tenga nada, para mi sigues siendo el mundo en el que me pierdo cada segundo de mi puta existencia.. Eres aquella que con sus latidos domina la fuerza que me lleva a moverme, a levantarme cada mañana. Y aunque no quieras escucharlo, yo te regalaría el mundo entero, para que te lo guardaras en el bolsillo y así no tener que verte partir jamás, tendrías todo aquí.. pero solo tengo bolsillos vacíos repletos de ilusiones en construcción. Solo me queda tu recuerdo.  Pero yo aún te amo.

treinta y seis.

-Que cierren para siempre la calle del olvido..
Que te metan en ella para nunca verte.-
Que no te vaya bonito.. que te vaya de muerte.

treinta y cinco.

Llámame típica, vamos, escupe en mis palabras, deja que se pudran mis más sinceros sentimientos, quiero que sientas alguna vez lo que es el amor.. supongo que esa vez no vas a fingir.
Me has dejado sola, pensando en tus suaves labios, soñando constantemente en volverte a tener, aún sabiendo que eso es lo peor que podría pasarme. Eres mi niña.. aunque de mía ya no tengas nada, y niña tan solo lo parezcas. Te amé, te amo, y posiblemente te amaré, pero tu no tienes ya ningún derecho a pedirme lo que un día echaste a perder. Yo te lo dí todo.. me entregué sin mirar atrás un solo momento, sin atender a una simple razón, y aunque los hechos me demostraran que no podía confiar mucho en ti, diposité mis esperanzas esperando que de lo nuestro surgiera algo especial. Pero se partió la balanza, y dejé de darte todo lo que ya no tenía, porque tan solo esperaba una muestra de cariño, y me fallaste, jamás pensé que sería capaz de escribir esto, pero aunque yo te dejara fuiste tu la que fallaste. 
Es de tontos sufrir por quien no te ama... llamarme tonta.
Ibas a ser mi musa para siempre.. ¡JA!
Ya no quiero ni una sola verdad después de todas esas mentiras.. tan solo te digo..
 que nadie te va a amar como yo.

treinta y cuatro.

I'm lost without you.

treinta y tres.

En estos momentos sentir que la noche me corroe con todos sus recuerdos no es novedad. Princesa.. no puedes imaginar lo mal que lo paso cada vez que tengo que dormir sola en esta cama desde el día en que me faltas. Supongo que recuerdas como dormimos abrazadas, justo aquí, donde tirada espero que regreses, aún teniendo claro que sería lo peor que podría pasarme. Y es que sobre esté cojín también estuvo tu cabeza junto a la mía, en este matojo de muelles fue donde me dediqué a robarte sueños, espacio, e incluso el aire. 
Se rompió en mil pedazos el sueño que protegía con cuerpo y alma cuando tu no me mirabas.. Iba a ser una sorpresa.. un regalo de esos que tienes que guardar toda la vida. Para ti, y solo para ti. Pero construí castillos de arena para una dama tan volátil como lo son las hojas cuando se las lleva el viento en otoño, ¿si no ibas a quedarte, para que dejaste que cambiara todo a tu manera? Se esfumó todo.. incluso el romanticismo que nos mantenía como suspendidas en el aire. Mi impotencia no tiene fin. Ya solo tengo pesadillas envuelta en estas sabanas. Sé que no vas a volver a estar a mi lado cuando despierte, jamás volverás a ser mía, ni un solo de los días que me queda de existencia, porque yo lo he decidido así. 
Paso de nuevos comienzos y de todas esas mierdas adornadas con lazos de colores. Ahora cuando el viento me susurra tu nombre se me empañan los ojos, y eso no tiene precio. Podrías reírte de mi de mil formas distintas, porque es lo que tiene haberse enamorado, te ciega, me ciegas. Pese a ser consciente de todo el daño que me haces sigo sin desconectar las cuerdas que unen mis sentimientos a tus caprichos de niña consentida.. 
Diremos que todo esto ha sido una ilusión, tu jamás has existido.. y ni por asomo me has envenenado la piel con tus besos, aunque hayan sido lo más dulce que jamás he probado. ¿De acuerdo? Tu y yo jamás hemos empezado nada, y podremos volver a conocernos.. Podremos algún día suponer que estamos hechas la una para la otra.. Pero que puta mierda todo esto sin ti. Yo no puedo firmar un trato como ese.. 


Te echo de menos.

Treinta y dos.

Odio ese puto poder que tienes sobre mi, odio que sepas que si me dices que venga lo dejo todo, y vengo. Vamos, sé que el día que sepas todo esto no te va a venir de nuevo, ¿verdad? No hay nada más verdadero como tus ojos color miel.. Dicen que el primer amor nunca se olvida, pero vamos, va siendo hora de que este sentimiento latente se calle de una puta vez. Desapareces, vuelves, te vas y me dejas aquí, esperando momentos que puede que jamás lleguen. Entiende que no pueda amarte eternamente.. Las notas que mueven mi subconsciente me obligan a contestar tus llamadas, responder sms que podrían quedar suspendidos en el aire, sé que a ti te da igual verme o dejar de hacerlo, pero cuando de vez en cuando muestras ese interés tan dulce por la pequeñaja me vuelvo loca.

-Tú con carrera en el amor, y yo en primero de la eso pa' estudiar el primer beso que me diste..- Irene.

treinta y uno.

Perdona si te llamo error. 
Necesito desaparecer de la faz de la tierra, porque desde que me di cuenta, de que por una vez yo no tenia razón en nada, de que lo que la gente me decía era la cruda realidad.. desde entonces me escuece tu existencia, y se que todas tus verdades no eran nada más que un cabo suelto de las mentiras con las que me sostenías. Duele, duele que existas y ya no sea por mi, duele aún más sabiendo que cada latido se guarda en un cajón bajo una cama olvidada, en el cajón de tus recuerdos, el baúl que tú jamás vas a abrir, porque es mucha faena, y te cansas de pensar tanto, te cansas de las personas, te cansas de querer, te cansas de sacar del infierno a quien has lanzado dentro.. te cansas, y desde aquí te digo.. planteate lo de querer a las personas, porque las ilusiones también duelen, y tu, me estás doliendo más de lo que nadie me había dolido, mucho más de lo que nadie va a llegar a saber.

treinta.

Las mentiras se hacen verdad en milésimas de segundo, en el pestañeo de unos ojos inocentes, en lo que dura un suspiro, en lo que tardo en chasquear los dedos…La verdad parcial no existe, sólo existe la mentira genuina, en todo su esplendor. Quizás ahora es el momento en el que me doy cuenta de que todo es mentira, incluso lo que no esperabas. El silencio, en el que siempre se puede confiar o eso pensaba yo, también es mentira…Y a los que dicen que la mentira es el único sustituto de la verdad les diré que la mentira no es perfecta. Ni la perfección es perfecta... ¿de verdad pensáis que la mentira lo es? Ingenuos. A vosotros, queridos farsantes, os doy un consejo que espero vuestro orgullo pueda aceptar: Di de vez en cuando la verdad, para que te crean cuando mientas.






No es mío, es de http://www.fotolog.com/needsmiles vale la pena mirarselo.

veintinueve.

Luchar en vano, perder el tiempo.


Yo te quise.

veintiocho.

Dulce sed de tus besos, ácida princesa, me escuece tu existencia tanto que ni contigo ni sin ti sé estar. Suerte que me queda de ti tanto por conocer... Volvería a empezar cada uno de los días de mi vida a tu lado. Buenas noches princesa, ¿recuerdas? Eres todo lo que llena mis pensamientos, noche y día, tu nombre retumba.. va rebotando en las 4 paredes que me oprimen, en mi cabeza no deja espacio para nada.. tu y tu sombra, todos tus detalles, joder.. te adoro, me encantas, y no se como hacer para que te lo creas. No me gusta estar como ahora, la hostilidad no es uno de mis puntos fuertes, y flaqueo en eso de saber estar sin ti, ni sé ni tengo ganas de acostumbrarme. Yo soy de esas que se desviven por una mirada, a estas alturas más de uno se ha dado cuenta, pero parece ser que tu te has propuesto dejar que se me seque el alma gota a gota.
Te amo, y es por eso que solo quiero que vengas una noche de estas en las que la luna y yo nos quedamos hablando a solas hasta la madrugada, y cuando sale el sol despedirme de ella como me gustaría poder susurrarte a ti, me encantaría que te pararas conmigo a contar estrellas cada noche, y que me agarraras de la mano cuando no me lo espero, que me besaras despacito el cuello ahora mismo, y que cada vez que dijera que tenga frío aunque sea mentira me abraces en silencio, que cuando lloro me seques las lágrimas y me digas que todo irá bien, que de vez en cuando me sonrías como solo tu sabes, y caer de nuevo a tus pies.
¿Sabes? La mayoría de los puntitos de por ahí arriba dicen que te tienen envidia, cada noche te cantan, pero jamás funciona, tu no les haces caso.. y ellas solo intentan llegar algún día a ser tan bellas como tu. Además, ellas jamás poseerán esos ojos. Y se me quejan a mi.. mira tu por donde, porque además me han dicho que hace mucho que no las visitas, y que no las escuchas cuando te cuentan cosas. Ellas también quieren un poquito de tu atención.
Pero yo te quiero ahora y solo para mi, para poder llevarte al fin a la luna con los ojos vendados y despertarte cada mañana a besos. No pido tanto.. tan solo.. bah, déjalo. Desvarío. 

Envuélveme en la fragilidad de uno de tus abrazos.

veintisiete.

Improvisemos un guión definitivo que no tengamos más remedio que olvidar.

veintiséis.

Probablemente esto sea mucho más auto destructivo que nadar en lava caliente o tirarse a un río seco desde un puente de 2000 metros. Me está doliendo saber que tienen razón, pero no entienden que para mi sigues ahí arriba, por encima de todo, por encima de todos. Escapo como puedo de está red de alambre, sangro, pero solo quiero que tú me cures las heridas, y todavía no entiendo nada, todavía sigo sin comprender como atentas sin darte cuenta contra mi, como no te das cuenta de que cambié mi corazón por una sonrisa de las de verdad sacada de tus labios como pedacitos de cielo. ¿Como te lo montas para no ver que me estás matando?

El odio por el odio, el hambre por el hambre,mirar hacia el futuro y esperar que todo cambie,la risa de los niños, la tristeza de los hombres,quizas al descubrirnos es por eso que te escondes.Amar, llorar, sentir, decir que eres inmune,las mismas diferencias son razones que nos unen.
 ¿De verdad crees que no te quiero?

veinticinco.

Mirar que cosita más moooooooooooooooona >________<
¿La veis? ¿ Estáis seguros de que os habéis quedado con todos los detalles? Pues ahora, pararos a pensar, esta ricura es la que me ha levantado tantas ocasiones con tan solo sonreír que ni siquiera se ha dado cuenta.. y es que su sonrisa, señores y señoras, es una de las maravillas que constituyen el sol que sale en mi ventana cada día. Es muy especial.. mucho más de lo que nadie llega a imaginar antes de conocerla, y creerme, vale la pena hacerlo.
Es impresionante la forma que tiene de hacerte sentir bien con un solo abrazo, en un solo instante, y consigue que se me pase todo con un par de palabras.. Y yo siempre estoy tocándole los cojones :$ En el fondo no la molesto tanto.. o eso quiero creer^^
Bueno, no estoy de humor.. no tengo inspiración.. ya sabe que la quiero, y que le agradezco su existencia.. la adoro, creerme! *_*



FELICIDADES PRECIOSA. ♥


Pd: lo siento, pero tenia que poner esta foto algún día en el blog e____e

veinticuatro.

Eres como una fabrica de ilusiones, me devuelves las ganas de empezar a sentir tan rápido como me las quitas.
Te odio, odio que te quedes callada cuando yo ya no se como más decir todo lo que quiero que escuches, odio que no comprendas las ganas incontrolables que tengo de besarte cuando te me quedas tan cerquita, odio que no me hayas obligado a decirte todo lo que ahora ya sabes antes, odio el vacío que siento en mi cama cuando sé que no te puedo tener, odio la presión en mi pecho que no me deja ni respirar cada vez que intento hablar para decirte algo ''importante'', odio tener que escribir para decirte lo que siento, odio quedarme corta y que pese a todo no me creas cuando te pido que regreses, odio tener celos hasta del aire que te roza, odio ser tan posesiva, odio los momentos incómodos que a menudo nos envuelven, odio no poder dejar de sonreír cuando tu sonríes, odio cuando tengo la sensación de que te has cansado de mi, odio dejar de entenderte así de repente cuando todo va bien, odio cuando pasas de todo y yo.. lo paso mal.
Odio.. Odiar no es lo mío..
  Yo soy más de amarte.

veintitrés.

Como quien ve a las piedras pero no las mira. Y claro.. al final tropieza.

veintidós.


Bah, solo quiero volver a tener tu sonrisa cerca de la mía. No poder dejar de mirarte y a agarrar tu mano mil tormentas me recorran cada milímetro del cuerpo como un escalofrío. Me sonrojo al verte, y aún sin saber porque me alteras, me vuelves loca.. Y es que yo tan solo quiero volver a besarte y susurrarte al oído lo mucho que te quiero. Poder asegurarme una vez más de que aunque parezcas sacada de un sueño eres de verdad. Que se me quede la sonrisa tonta al oír tu nombre, poder dormir entre tus brazos y respirando tu mismo aire una vez más. Aguantar el tiempo, los problemas y la distancia que se nos ponga de por medio si sé que voy a poder abrazarte, al fin y al cabo eres todo lo que me importa.. 
Si no te crees todo esto puede que lo entienda, solo puede.. puede que quiera morirme, o que sencillamente decida que el tiempo ha querido que jamás se repita lo que estropeé. A veces me cuesta creer que tanta estupidez quepa en alguien tan pequeño como soy yo. Lo siento. 
Por favor te lo pido:
Regresa, te necesito.

#Y hoy soy tuyo, borrón y cuenta nueva, prometo ser mejor de lo que era.

veintiuno.

Odio esto, odio colgar el teléfono sin decirte que te quiero, odio que te lo diga y ni siquiera intentes creerme, odio no saber que ibas a decirme, odio estar picada contigo aunque sean paranoias, odio verme tragada por una realidad que me niego a aceptar, odio todas estas situaciones, odio saber que no se nada y que me lo creo todo, odio ser como soy.
Lo siento por mi poca paciencia y menos comunicación.
Sé que no soy una princesa, sé que no puedo ir por ahí besando a la gente como si de repente esperara que alguien quedara prendido de mi, pero ese alguien no existe, porque no voy por ahí dándomelas de bella damisela. Solo esperaba no cagarla, y una vez más aquí estoy, lamentándome de echos invisibles.
Creo que desisto de esto de ser persona, que paso  ya del mundo y me dedicaré a ignorar toooodo lo que yo no cree. Pero si.. sé que no puedo. Otra vez a la mierda. ME ODIO.


te amo.
Pero te ries si te lo digo.

veinte.

La piel de gallina. 
Te echo de menos. 
Se me comen los recuerdos.

diecinueve.

Tengo ganas de escapar, huir lejos de todos esos putos recuerdos de mierda que me torturan. ¿Me echas de menos de verdad? Aprendí a no creerme nada si no me lo demuestran.
Yo miraba tus ojos.. te lo decía todo.
Tu te mirabas el ombligo y decías que no tenías ganas.
Solo quise estar en buen lugar cuando todo este mundo empezó a perder sentido.. quería asegurarme de que no te iba a doler la caída, y de echo me cuesta creer que hayas sentido un mínimo rasguño del dolor que yo haya podido provocarte. Eres tan inalcanzable que me cuesta creer que jamás tuve tus labios rozando los míos. Porque sigo sin saber si de verdad todo eso pasó, me desorienta el paso del tiempo, me han desorientado tus palabras o el resumen de ellas, me desorienta que me digas que me quieres, que me lo digas ahora.. y no cuando pudiste conseguir que me lo creyera.
Hoy ya no me creo nada, solo necesito un abrazo amigo, quiero tu abrazo, y sentir que puedo volver a confiar en ti como antes de que todo ocurriera.

dieciocho.

Besarte lento.. perder el control.
Quiero saciar la sed de ti, pero jamás quedarme sin ganas de un poquito más.
Dicen que lo bueno se hace esperar.

diecisiete.



Mi pequeña princesa.. no sabes cuanto anhelo el calor de tus brazos.. deseo de veras sentirte de nuevo, y de echo, me queda poco para eso. Me has prendido en poco. Me has vuelto todo del revés y solo me queda pensar que el día a día a tu lado es vida, y lo demás son tonterías. Sonríeme una vez más, deja que vea de nuevo tu cara de niña inocente acercarse a mi rostro. Susúrrame que estás temblando, yo te demostraré que tiemblo más, mucho más. El mundo se me balancea, y me faltas. Necesito tu aliento.. quiero volver a oírte respirar en mi nuca, y saber que estarás ahí cuando me gire. Me da vueltas la cabeza.. me encuentro mal.. no puedo más sin ti.
Óyeme.. ven. 

dieciséis.


·Mira hacia arriba y dime si me sientes..

quince.



Recuerda que siempre tendrás ángeles cuidándote.. vigilando tus caídas.
Gracias a los dos, por ser una parte tan importante de mi vida.

catorze.

Felicitats elfitow, feliços 3 no-mesos.. ♥

trece.

Vaya.. el numero de la mala suerte.. voy a sincerarme.
Estoy confundida. Un poco. Mucho. Muchísimo. Demasiado.
Un retrato en mente.. ¿Más que suficiente para no perderte? No lo creo.. siento como si este reloj estuviera llegando a sus ultimas, no se si quiero, ni siquiera se si quiero saberlo. Me da miedo pensar que la magia quizás se ha extinguido, y que como en los cuentos de hada Peter Pan te ha llamado, te ha presentado a campanilla.. y ahora vuelas con ella. Puede que me ronden la cabeza pensamientos que no deberían atreverse a existir, puede que en cuanto se giren los fusile, o los abrace por detrás como si no quisiera que se escaparan, y de echo, ¿para que? Para que parar a pensarlo.. si cuando te vea se me extinguirán las dudas, o eso espero. La distancia.. siempre se le puede echar la culpa.
¿No crees?

doce.

Gràcies, gràcies per apareixer del no-res a la meva vida i convertir-te en una peça tan crucial de mi.. gràcies per fer que cada dia desde que hi ets tingui un somriure a la cara, i gràcies també per fer que les hores em passin volant.. per que arribar tard em sigui igual perque arribo feliç.
Per ensenyarme que riure es el millor remei per tot, per els teus escrits genials, per els pocs moments dels que he pogut gaudir amb tu..
-Gràcies per cambiarme una miquetona.. t'estimo. 

ML.

Datos personales

Mi foto
Lérida., Spain
Quizás solo se trate de prosperar, de seguir por un camino que no sea el que marquen tus labios, unas caricias que no sean las tuyas.